നിൻ നിഴൽ പോലുമെന്നിൽ ഊർജ്ജമായി നിറഞ്ഞോരാ കാലമെല്ലാം... അന്ന് പെയ്ത മഴയിൽ തെന്നി നീങ്ങിയ മലകൾക്കിടയിലെങ്ങോ ഞെരിഞ്ഞമർന്നു മണ്ണോടലിഞ്ഞു പോയത് നിൻ മുന്നിലൂടെ തന്നെ ആയിരുന്നില്ലേ ? മറന്നതോ അതോ ഓർക്കാൻ ശ്രമിക്കാത്തതോ??
എന്നോർമ്മകൾ നിന്നിൽ വെറും ചിതൽപുറ്റായി മാറിയെന്ന സത്യം ഞാനറിയുമ്പോഴും... നീ എന്നിലൊരു കെടാ കനലായി ശക്തമായി നിന്നെരിയുകയായിരുന്നു.ആ ചൂടിൽ ചാരമായി മാറാതെ എന്നിൽ ബാക്കിയായത്, ഉള്ള് ഭസ്മമായനാൾ നരവീണ ഈ പുറം ചട്ട മാത്രം!!
നിന്നെ കാണുവാൻ മാത്രമായി ചലിപ്പിച്ച കാലുകളിൽ ഞാനണിഞ്ഞിരുന്ന "സ്വന്ത"മെന്ന വിശ്വാസത്തിൻ പാദുകങ്ങൾ... നക്ഷത്രങ്ങൾ മിഴികൾ പൊഴിച്ചിരുൾ വീണുടഞ്ഞ ആ രാവിൻ കറുപ്പിലലിഞൊലിച്ച് പോയിരുന്നതറിഞ്ഞില്ല എന്ന നാട്ട്യം കാണുവാൻ ഇന്ന് ശേഷിക്കുകാരാരുമില്ല എന്നതാണ് സത്യം !!
നിനക്കായിന്നൊരു തളിരും എന്നിൽ ബാക്കിയില്ല!!
നിൻ്റെ സാമീപ്യമെന്നിൽ കുളിരു പകരുന്നില്ല!!
നിൻ ചുണ്ടുകൾ എന്നിൽ ദാഹം വളർത്തുന്നുമില്ല!!
എന്നെ എരിക്കുവാനുള്ള തീ കടഞ്ഞ കൈകൾ കൊണ്ട് തീർത്ത വൃത്തത്തിൽ നിൻ്റെ ലോകം നീ ചുരുക്കുമ്പോൾ, അതിനുള്ളിൽ... "രക്തം" കൊണ്ട് നിന്നിൽ ചേർന്നവരില്ല എങ്കിൽ,....
ആ ലോകത്ത് നിന്നാൽ തീർത്ത കുടീരത്തിനുള്ളിൽ ഗതിയില്ലാത്താത്മാവായി പറ്റിച്ചേർന്നിരിക്കാൻ ഈ ഞാനുണ്ടാകുമെന്നു നീ പ്രതീക്ഷിക്കുവതെങ്ങിനെ ??
ഞാൻ നീട്ടിയ സമയ ശല്ക്കങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ "വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള വഴി" നീ വീണ്ടും തേടിത്തുടങ്ങിയത് കൊണ്ട് മാത്രം വഴിവിളക്കുകൾ പോൽ നിന്മുന്നിൽ മങ്ങിത്തെളിഞ്ഞതാണ്.
പതിറ്റാണ്ടിനിപ്പുറമീ നാട്ടിൽ, നിന്നിലേക്കു നീളുവാൻ ഒരു കരുതലിൻ വേരുകളും എന്നിലിന്ന് കൊതിപ്പതില്ല !!
നീ വച്ച് നീട്ടും സ്വകാര്യതയിലും എന്നെ കൊതിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്, കണ്ണിൽ നോക്കി ശിരസ്സുയർത്തി നിൽക്കുന്നൊരു കരിനാഗത്തിൻ ചുണ്ടുകൾ!!
എനിക്കതിലൊരു മുത്തം കൊടുക്കണം.
അപ്പോൾ........., അപ്പോൾ മാത്രമെൻ ചുണ്ടുകളിൽ നിനക്കായൊരു നറു പുഞ്ചിരി വിടരും!!
