ബോയ്സ് സ്കൂളിലെ പൂപ്പൽ മണം തങ്ങി നിൽക്കുന്ന മുരടിച്ച ചുമരുകളുടെ ആലിംഗനത്തിൽ നിന്നും പുറത്തുകടന്ന്, സ്വാതന്ത്ര്യത്തിൻ്റെ പഞ്ഞി മിഠായികൾ വിരിച്ച വഴിയിലൂടെ നടന്നു കയറിയത്... കലാലയ രാഷ്ട്രീയവും പ്രണയവും ഇഴചേർത്തു നെയ്ത നിത്യവസന്തകാലം തണൽ പാകും വൃക്ഷങ്ങളായി വളർന്നു പന്തലിച്ച കലാശാലയുടെ മുറ്റത്തേയ്ക്കായിരുന്നു.പ്രതീക്ഷയുടെ, ആനന്ദത്തിൻ്റെ തോരണങ്ങൾ ചുവപ്പും പച്ചയും വെള്ളയും കാവിയും നീലയും ഒക്കെ ആയി വഴിതെളിച്ചത് ചതുര കല്ലുകൾ ചേർന്നു തൂണുകൾ ആയി ചേർന്ന് കൗമാര പ്രൗഢിയുടെ മുഖപടം ചാർത്തി നിൽക്കുന്ന നീണ്ട വരാന്തയിൽ നിന്നും ഇരുവശങ്ങളിലൂടെ മുകളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന പടവുകൾക്ക് നടുവിൽ കൂടി പ്രധാന ഗ്രൗണ്ടിനോട് ചേർന്നു, സ്റ്റേജിന് പിന്നിലായി കുടിപള്ളിക്കൂടം പോലെ നീളത്തിലുള്ള,ചുറ്റും പുല്ലുകൾ വളർന്നു നിൽക്കുന്ന ഓടിട്ട ഒരു ബ്ലോക്കിലേക്കായിരുന്നു.
ഇരുവശത്തേക്കും തുറന്നിരിക്കുന്ന വലിയ വാതിൽ പാതികളിൽ ഒന്നിൽ കറുത്തതും വെളുത്തതുമായ അക്ഷരങ്ങൾ ചേർന്ന് PDC എന്ന് കുത്തിവരച്ചതിനു ചുറ്റും ആരോ ഒരു ചുവപ്പ് ഹൃദയം വരച്ചു ചേർത്തിരുന്നതിൽ ഉടക്കിയ കണ്ണുകളെ പിൻവലിച്ചുകൊണ്ട്....ഉണ്ട കണ്ണുള്ള രാമനും,ചകിരി തലയൻ ജോസും, ചാണക വാടയുള്ള ജസ്റ്റിനും,ഉണ്ട പീക്കിരി ബഷീറും ചേർന്ന് ഒരുപോലെ വായി നോക്കിയിരുന്ന സുന്ദരികോതകളാൽ നിറഞ്ഞ ആ വലിയ മുറിയിൽ കടന്ന് കൂടിയതോടെ.... ഹൃദയത്തിലും ജീവിതത്തിലും പിന്നീട് മായാത്ത ഓര്മകളാൽ സമ്പന്നമായ ആ കാലം തുടങ്ങുകയായിരുന്നു, കലാലയ ജീവിതം!!
കോളേജിൽ എത്തിയ കൗതുകത്തിൽ സ്വപ്നങ്ങൾ പാറിനടന്നിരുന്ന പ്രീ ഡിഗ്രി സയൻസ് ക്ലാസ്സ് മുറിയുടെ കൊളുത്തുകൾ ഇല്ലാത്ത ജനലുകൾ വഴി ചാടികയറി, മുകളിലെ ഓടിനിടയിൽ മറഞ്ഞിരുന്നു അണ്ണാറക്കണ്ണൻ നിർത്താതെ ഉച്ചത്തിൽ ചിലച്ചിരുന്ന ആ ദിവസം, മായാ വർണ്ണങ്ങൾ വിടർന്നു നിൽക്കുന്ന സുവർണ്ണ കാലം ജീവിതത്തിൽ പിറവിയെടുക്കുക മാത്രമല്ല, ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ഇത്ര അധികം സുന്ദരികളെ ഒരുമിച്ചു കാണുക എന്ന ഉത്സവത്തിൻ്റെ കൊടിയേറൽ കൂടി ആയിരുന്നു.
"കഞ്ചൻ" എന്ന ഗംഗാധരൻ പിള്ള സാറിൻ്റെ ഇംഗ്ലീഷ് ക്ലാസിലിരുന്ന് കൗതുകത്തോടെ പെണ് നിരകളിലൂടെ പരതി നടന്നിരുന്ന കണ്ണും മനസ്സും ഇംഗ്ലീഷ് എന്ന ഭാഷയോട് ചതുർത്ഥി പാലിച്ചു പോന്നിരുന്നത് കൊണ്ട്, പ്രഥമ ഭാഷാ വിജയം എന്നത് ജീവിതത്തിൽ ഉടനീളം മറ്റൊരു ബാലികേറാ മലയായി എൻ മുന്നിൽ ആകാശം മുട്ടെ വളർന്നു നിന്നിരുന്നു.
അറുബോറൻ ക്ലാസ്സുകളിൽ പോലും പെണ്കുട്ടികൾ പുസ്തകപുഴുക്കളായി അരിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ, പാറി നടന്നൊരു ശാലഭത്തിൽ നിന്നും ചിറകുകൾ കടമായെടുത്ത് ക്ലാസ് മുറികളെ ബഹിഷ്‌കരിച്ചു കൊണ്ട് ശുദ്ധവായു തേടി ഞങ്ങളിൽ ചിലരും ക്യാമ്പസിലൂടെ അദ്ധ്യാപകരുടെ കണ്ണിൽ പെടാതെ മറ്റാരും കാണാത്ത സന്തോഷത്തിൻ പൂക്കൾ തേടി പറന്നു നടന്നു.
പതിവ് നടവഴികളും കാമിതാക്കളുടെ പ്രേമ സല്ലാപ കേന്ദ്രങ്ങളും കടന്നു അതിരുകൾ നിർണ്ണയിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ക്യാമ്പസ്സ് ചുറ്റലുകളിൽ പലതും ചെന്നു നിന്നത്, പ്രകൃതി കനിഞ്ഞു നൽകിയ നാട്ടു മാവിൻ കൊമ്പതും തേൻ വരിക്ക ചുവട്ടിലും ഒക്കെ തന്നെയായിരുന്നു.
വീട്ടിൽ നിന്നും അമ്മ അറിയാതെ അടിച്ചു മാറ്റിയ മുളക് പൊടിയും, ഉപ്പും പേനാക്കത്തിയും ഒക്കെ ആയി സുധിയും ഷാനുവും രഘുവും ഒപ്പം ചേർന്നപ്പോൾ മാവിൽ വലിഞ്ഞു കയറുക എന്നതിൻ്റെ കാർമ്മികത്വം എന്നിൽ വന്നു ചേർന്നു.സ്കൂൾ കാലഘട്ടത്തിൽ വീട്ടിൽ നിന്നും ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ഉള്ള രണ്ട് കിലോമീറ്റർ നടത്തത്തിൽ പകുതി ദൂരം വെട്ടിചുരുക്കുവാൻ വേണ്ടി പതിവായി kseb സബ്സ്റ്റേഷൻ്റെ വലിയ മതിൽ വലിഞ്ഞു കയറി ചാടിയിരുന്ന എന്നിലെ മുൻ പരിചയത്തിൻ്റെ ബലത്തിൽ പല മാവിൻ കൊമ്പുകളിൽ നിന്നും മാങ്ങകൾ കൃത്യമായി താഴെയെത്തിയിരുന്നു.
മരം കയറ്റം വിജയകരമായി പോയിരുന്ന ഒരു ദിവസം പതിവില്ലാതെ ആരോ ഓടി അകലുന്ന ശബ്ദവും പിന്നാലെ എത്തിയ അൺപാർലമെന്ററി പദ സമ്പത്തും കേട്ട് മാവിൻ ചുവട്ടിലേക്ക് പകച്ചു നോക്കിയപ്പോൾ,ഓടിപ്പോയ ഇരയെ തുറിച്ചു നോക്കുന്ന ഇറച്ചി വെട്ടുകാരനെ പോലെ ഒരുവൻ മടക്കി കുത്തിയ മുണ്ടും വിറയ്ക്കുന്ന മൂക്കുമായി മുകളിലേയ്ക്ക് നോക്കി പുളിച്ചത് വാരി വിതറുന്നു.
താഴത്തായിരുന്നു എങ്കിൽ ഓടി തള്ളാമായിരുന്നു, ഇതിപ്പോ മാവിൻ മേലെ ഇരുന്ന് എങ്ങനെ ??
ഇറച്ചിക്കടയിൽ തൂങ്ങുന്ന പൊത്തിൽ കാലിന് പകരം എൻ്റെ തുണിയില്ലാ കോലം കയറിൽ ആടിക്കളിക്കുന്നത് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആഗതൻ അഭിഷേകം നിർത്തി.ഉപദേശം തുടങ്ങി!!
ക്യാമ്പസിലെ മാവും പ്ലാവും പാട്ടത്തിനെടുത്ത കരാറുകാരൻ ആണ് കക്ഷി. അങ്ങേരുടെ എത്ര ലാഭം ആണ് ഞാനും കൂട്ടുകാരും പൂളി ഉപ്പും മുളകും ചേർത്ത് ചവച്ചരച്ചത് ??
പാവം !! ഇനി മേലാൽ മുടങ്ങാതെ ഉള്ള മരം കയറ്റം ഇല്ല, വല്ലാതെ കൊതി കയറുമ്പോൾ മാത്രം എന്ന് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് സയൻസ് ബ്ലോക്ക് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.
മരം കയറ്റ ശേഷി കുറച്ചതിനാലും ബാലി കയറാ മലകളുടെ എണ്ണം വർദ്ധിച്ചതിനാലും ഒരുപാട് സമയം ഫ്രീ ആയി കിട്ടി തുടങ്ങിയിരുന്ന കാലഘട്ടത്തിലെ ഒരു ദിവസം ആണ് ആ കാഴ്ച ആദ്യമായി കണ്ണിൽ പെട്ടത്.
മാറോടു ചേർത്ത പുസ്തകങ്ങളും ആയി കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പം നടന്നു വരുന്ന പാവാടയും ടോപ്പും ധരിച്ച നീണ്ട് മെലിഞ്ഞ ഒരു സുന്ദരി!!
അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ചന്ദനം പൊന്നിന്കുടത്തിലെ പൊട്ടു പോലെ ആദ്യം തോന്നി.സ്ഥിരമായി കണ്ടുതുടങ്ങിയപ്പോൾ ആ തോന്നൽ താനേ മാറി.എങ്കിലും ആ ചന്ദന കുറിക്ക് അവളോളം സൗന്ദര്യം തോന്നിയിരുന്നത് ഒരു പക്ഷെ ഉള്ളിൽ അവളോട് തോന്നിയ അടുപ്പം കൊണ്ട് ആയിരിക്കാം. നീണ്ട മുടികളിൽ തുളസി കതിർ ചൂടി അവൾ വന്നിരുന്ന ചില ദിവസങ്ങളിൽ എന്നിലെ പ്രണയം പുഴയായി ഒഴുകി അവളുടെ അടുത്ത് വരെ ചെന്നിട്ടു മൗനമായി തിരികെ പോന്നിരുന്നു.
"ഡാ സ്മിനു, നിനക്ക് ചേരും അവൾ, നിന്നെ പോലെ നല്ല പൊക്കം ഉണ്ട് അവൾക്കും" പൊക്കമില്ലാത്ത സുധി അന്ന് എന്നേക്കാൾ പൊക്കമുള്ളവനായി പിന്നിൽ നിന്നും നൽകിയ പ്രോത്സാഹനം പിറ്റേന്ന് അവളെ പരിചയപ്പെടുവാൻ ഉള്ള സാഹസത്തിനുള്ള ധൈര്യം പകർന്നു നൽകി.
മഷിയെഴുതിയ കണ്ണുകളിൽ സംശയം നിറച്ച ശേഷം അവളെന്നെ നോക്കിക്കൊണ്ടു താല്പര്യമില്ലാത്ത രീതിയിൽ പേര് പറഞ്ഞു,"ഉമ"!!
"ഉമ്മ" എന്ന് മുഖത്തു നോക്കി പറഞ്ഞാലും "അത് താനല്ലയോ ഇതെന്നു വർണ്ണ്യത്തിൽ വിരിയുന്ന ആശങ്കയുടെ ബലത്തിൽ" തെറ്റിധാരണ ഒഴിവാക്കാൻ പറ്റുന്ന നല്ല പേര്. അടിപൊളി !!
അന്ന് വരെ ഒരു സുന്ദരിയോട് ഞാനോ എൻ്റെ കൂടെ നടന്നവരോ പേര് ചോദിച്ചിട്ടില്ല,ഇനി ആരേലും ചോദിച്ചാൽ തന്നെ ആരും മറുപടി പറഞ്ഞിട്ടും ഇല്ല!!അന്നത്തെ പ്രീഡിഗ്രി പൊടിമീശക്കാരന് അത് തന്നെ സ്വർഗം കിട്ടിയ പോലെ ആയിരുന്നു.
പക്ഷെ, അന്നത്തെ പേര് പറയലിന് ശേഷം പിന്നീട് ഒരു വാക്ക് ഇങ്ങോട്ടു പറയുകയോ, എന്നെ എന്നല്ല എൻ്റെ കൂടെ ഉള്ളവരെ പോലുമോ അവളുടെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നവർ അടക്കം തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല എന്നത് ഞങ്ങളെ തളർത്തിയില്ല. പതിവ് പോലെ ക്ലാസ്സ് കട്ട് ചെയ്യലും കറങ്ങി നടക്കലും സിനിമയ്ക്ക് പോക്കും മുറയ്ക്ക് നടന്നു .ഒന്ന് മാത്രം നടന്നില്ല , പഠനം!!
ആ ഇടയ്ക്ക് ആണ് സ്നേഹപുല്ലു പറിക്കൽ ഒരു പകർച്ചവ്യാധി കണക്കെ ക്യാമ്പസ്സിൽ പടർന്നത്. ആരുടേയും ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ ക്യാമ്പസ്സിൽ വെറുതെ ജീവിച്ചു മരിച്ചു പോന്നിരുന്ന സ്നേഹപുല്ലുകൾ പെട്ടെന്നൊരുദിവസം രാവിലെ മുതൽ അന്നത്തെ ഞൊറിപ്പാവാട പ്രായക്കാരികളിൽ പലരുടെയും വർണ്ണ പാവാടകളിൽ കയറി കുത്തി ഇരിക്കുകയും പരോപകാരികളായ ചേട്ടന്മാരിൽ പലരും തങ്ങൾക്കിഷ്ടമുള്ള തരുണികളിളെ,ആരുമില്ലാത്ത ക്‌ളാസ്സുകളിൽ വച്ച് സ്നേഹപ്പുൽ പെറുക്കി മാറ്റുവാൻ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നത് ആണ് "സ്നേഹപ്പുല്ല് പറിക്കൽ". കലാപരുപാടി ദർശനം നേരിട്ടും ഒളിഞ്ഞും ഒക്കെ കിട്ടിയ പലരും നടത്തിയ വിവരണം വഴി ആ ചേട്ടന്മാരോട് അസൂയയിൽ പൊതിഞ്ഞൊരാരാധന മനസ്സിൽ പൊട്ടിമുളച്ചു.ഒരിക്കൽ കൂടെ പഠിച്ച ഒരുത്തിയെ തന്നെ സ്നേഹപുല്ലു മത്സരത്തിൽ നേരിട്ട് കണ്ടതോടെ മനസ്സിൽ മറ്റൊരാധി പടർന്നു. ഇതുപോലെ ഇനി ആരെ ഒക്കെ കാണേണ്ടി വരും ??
അതോടെ ചേട്ടന്മാരോട് ഉണ്ടായിരുന്ന ആരാധന തുണിയഴിഞ്ഞു എങ്ങോ വീണുപോയി.ഹരിദാസൻപിള്ള സാർ പുലിയെ പോലെ ഇറങ്ങിയത് കൊണ്ട് ക്യാമ്പസിലെ സ്നേഹപുല്ലുകൾ കൂട്ടത്തോടെ ആത്മഹത്യ ചെയ്തതു.വർഷങ്ങൾക്ക് അപ്പുറം, അതിലെ ഫോട്ടോഗ്രാഫർ ആയിരുന്ന ചേട്ടൻ ബൈക്ക് അപകടത്തിൽ പെട്ട് ദൈവത്തിന്റെ സ്വന്തം ഫോട്ടോഗ്രാഫിക്ക് ഫ്രെമിലേയ്ക്ക് ആരോടും മിണ്ടാതെ യാത്രതിരിച്ചതറിഞ്ഞപ്പോൾ മനസ്സിൽ എവിടെയോ ഒരു നൊമ്പരം!!കാരണം, സ്നേഹപ്പുല്ല് പോലുള്ള ചിലത് ഒഴിച്ച് നിർത്തിയാൽ അദ്ദേഹത്തിനെ എനിക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ക്യാമറകണ്ണുകളെ!!
പ്രത്യേകിച്ച് പണി ഒന്നും ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ടും പഠിക്കുവാൻ തീരെ താല്പര്യമില്ലാഞ്ഞത് കൊണ്ടും പിന്നീടുള്ള 2 കൊല്ലത്തെ ഒട്ടു മിക്ക പകലുകളിലും എൻ്റെ കണ്ണുകൾ അവളറിയാതെ ഉമയുടെ പിന്നാലെയും, രാത്രികളിൽ മനസ്സ് ഉമയുടെ കൂടെയും ഒക്കെ ആയി ചുറ്റിക്കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കെ തന്നെ പ്രീഡിഗ്രി പ്രാക്ടിക്കൽ പരീക്ഷകളും തിയറി കടമ്പകളും ഒക്കെ യഥാസമയങ്ങളിൽ ഋതുക്കൾ മറയുന്നതിലും വേഗം കടന്നു പൊയ്‌ക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.
ഒടുവിൽ ഒരുനാൾ പ്രീഡിഗ്രി കാലവും കൂട്ടുകാരും ഉമയും കണ്മുന്നിൽ കൂടി ദൂരേയ്ക്ക് നടന്നകന്നപ്പോൾ ആണ് "ഇനി എന്ത്" എന്ന വലിയ ചോദ്യം മാത്രം കൂട്ടിനായി വന്നു ചേർന്നത്.
********************
ഇംഗ്ലീഷ് എന്ന ബാലികേറാമലയുടെ ചുവട്ടിൽ കുത്തിയിരുന്നു പലവട്ടം സപ്ലി എഴുതി കഷ്ടപ്പെട്ട് വാങ്ങിയ മാർക്ക് ലിസ്റ്റുകൾ തൂക്കി നോക്കിയിട്ടോ എന്നറിയില്ല, ഒടുവിൽ പ്രീഡിഗ്രിക്കാരൻ എന്ന ലേബൽ കാലിക്കറ്റ് യൂണിവേഴ്സിറ്റി ദാനമായി വച്ച് നീട്ടി. ദോഷം പറയരുതല്ലോ, "ദാനം കിട്ടിയ പശുവിൻ്റെ പല്ലുകൾ എണ്ണാൻ പാടില്ല" എന്ന പഴമൊഴിയിൽ ഉള്ള വിശ്വാസം അന്നത്തെ കാലത്തെ പ്രമുഖ കലാലയങ്ങളിലെ അധികാരികൾക്ക് ഇല്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ മാർക്കടിസ്ഥാനത്തിൽ, ഒരു കോളേജിലുംഅഡ്മിഷൻ കിട്ടിയില്ല!!
ഒടുവിൽ, വ്യാസയുടെ പരിസരത്ത് തട്ടുകട നടത്തി ജീവിക്കാം എന്ന തീരുമാനത്തിൽ എത്തിച്ചേർന്നതിൻ്റെ പിറ്റേന്ന് ആരുടെയോ പ്രാർത്ഥന ഫലം കൊണ്ടെന്ന പോലെ വ്യാസയിൽ നിന്നും പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു മിന്നാമിന്നിങ്‌ എൻ്റെ നെറ്റിയിൽ പറന്നു വന്നിരുന്നിട്ട് പോയി.മിന്നാമിന്നിങ്‌ പോയ പിന്നാലെ കുളി കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ, ആ പ്രാർത്ഥന അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ആണ് എന്ന തിരിച്ചറിവ് നൽകി കൊണ്ട് അമ്പലത്തിലെ പ്രസാദവുമായി 'അമ്മ കടന്നു വന്നു.
അതോടെ "തട്ടുകട നടത്തി കീശയും വയറും കുത്തിനിറയ്ക്കാം" എന്ന ഞാനുണ്ടാക്കിയ ആ മനോഹര "ചീട്ടുകൊട്ടാരം" തകർന്നു താഴെവീണു.അതിലൊരു ചീട്ടിലെ "ജോക്കർ" എന്നെ നോക്കി അമർത്തി ചിരിച്ചു.
"മാനേജ്മെന്റ് ക്വാട്ട" എന്ന രണ്ടാം വാതിലിലൂടെ അങ്ങിനെ വീണ്ടും വ്യാസയുടെ ക്യാറ്റിൽ ട്രാപ്പ് കടന്നു മുന്നോട്ടു നീങ്ങിയപ്പോൾ മനസ്സിൽ ബി.എ അഡ്വെർടൈസിങ് എന്ന പുതിയ കോഴ്സ് മാത്രമായിരുന്നു.സ്വന്തമായൊരു പരസ്യ കമ്പനി എന്ന ഭാവികാല സ്വപ്നസാക്ഷാകാരം മുന്നിൽ നടന്നു വഴി കാണിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നത് കൊണ്ട് മറ്റൊന്നും ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടില്ല.ഓഫീസിൽ കയറി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ "കൊതിച്ചതില്ല, കിട്ടുന്നത് വേണേൽ വാങ്ങണം ഇല്ലേൽ പുറത്തു പോകണം" എന്ന കാലാവസ്ഥ മുറിക്കുള്ളിൽ രൂപാന്തര പെട്ടു.
കൊടിയ ദരിദ്രത്തിനിടയിലും പ്രതീക്ഷയുടെ നാമ്പുകൾ എന്നിൽ അർപ്പിച്ച രക്ഷിതാക്കൾ രണ്ടുപേരുടെയും ദയനീയ മുഖം ഒരു നോക്ക് കണ്ടതോടെ ഭാവിയിലെ എൻ്റെ ആ പരസ്യ കമ്പനി, ഗര്ഭത്തിന് മുൻപേ തന്നെ താഴിട്ടു പൂട്ടി ആ താക്കോൽ ഞാൻ വിഴുങ്ങി.
*********
അങ്ങിനെ ഒന്നാം വർഷ ഭൗതികശാസ്ത്രം ക്ലാസ്സിലേക്ക് എൻ്റെ മനസ്സ്, മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ പറിച്ചു നടപ്പെട്ടു.കൊതിച്ചത് കിട്ടാഞ്ഞതിൻ്റെ ദേഷ്യമോ, അതോ ഫിസിക്സ് പഠിക്കണമെങ്കിൽ ഇംഗ്ലീഷും പഠിക്കണം എന്ന സത്യത്തിനോടുള്ള വിമുഖതയോ എന്നറിയില്ല, എന്നിലെ ഉഴപ്പൻ മറനീക്കി പുറത്തെത്തി, അതോടെ പ്രകൃതിയോടിണങ്ങുവാൻ എന്ന ഭാവേന ക്ലാസിനു പുറത്ത് തന്നെ ആയി സ്ഥിര വാസം.
ഉച്ചയ്ക്ക് എല്ലാവരും വട്ടമിട്ടിരുന്നു പരസ്പ്പരം കറികൾ വാരി വിളമ്പി ഒരുമിച്ചുള്ള ഭക്ഷണം കഴിക്കൽ വയറിനേക്കാൾ വേഗം നിറച്ചിരുന്നത് ഞങ്ങളുടെ മനസ്സുകൾ ആയിരുന്നു.വാട്ടിയ ഇലയിൽ പൊതിഞ്ഞ ചോറിൽ ഒളിപ്പിച്ച തേങ്ങാ ചമ്മന്തിയും, കടു മാങ്ങാ അച്ചാറും, കുട്ടി പാത്രത്തിൽ ഞെരിഞ്ഞമർന്നു വീർപ്പു മുട്ടിയ പപ്പടവും,ചെമ്മീൻ അച്ചാറും....അന്നത്തെ രുചികൾ ഇന്നും നാവിൽ മായാതെ നിൽക്കുന്നതിനു ഒറ്റ കാരണമേ ഉള്ളൂ.അമ്മമാർ!!
അമ്മമാരുടെ സ്നേഹത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ ആ ഉച്ച ഊണുകൾ തന്നെ ആണ് , ഞങ്ങൾക്കായി അന്ന് വിഭവങ്ങൾ ഒരുക്കിയ ആ അമ്മമാരും ആയി പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത ഒരു ആത്മ ബന്ധം ഇന്നും നിലനിർത്തുന്നതിന് പ്രധാന കാരണം.
(ഉത്രാളികാവ് പൂരം കൂടാൻ ശ്രീ യുടെ വീട്ടിൽ )
ഇംഗ്ലീഷ്നോട് ഉണ്ടായിരുന്ന വിമുഖത "ഹൗണ്ട് ഓഫ് ബാസ്‌ക്കർവില്ലീസ്" ലെ സ്റ്റേപ്പിൾട്ടൻ്റെ മുഖഭാവമുള്ള നന്ദകുമാർ സാറിൻ്റെ ക്ലാസുകൾ ഒഴികെ ഉള്ള എല്ലാ ഇംഗ്ലീഷ് ക്ലാസ്സുകളിൽ നിന്നും അതിവേഗം "ബഹുദൂരം" മാറിനിൽക്കാൻ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചിരുന്നു. പട പേടിച്ചു പന്തളത്ത് ചെന്നപ്പോ പന്തം കൊളുത്തി പട എന്ന കണക്കെ ആയിരുന്നു പുന്നയ്ക്കൽ നാരായണൻ എന്ന പഴുതാര മീശ വച്ച മാഷിൻ്റെ ഫിസിക്സ് ക്ലാസുകൾ.ഫിസിക്സ് കൂടാതെ ഇംഗ്ലീഷ് സാഹിത്യത്തിലും പിജി ഉള്ളത് കൊണ്ട് ഫിസിക്സ് ക്ലാസ്സുകളിലെ ചോദ്യോത്തര വേദികളിൽ ഞാൻ പറയുന്ന ഉത്തരങ്ങളിലെ ഗ്രാമർ തെറ്റുകൾ കൂടി തിരുത്തി തുടങ്ങിയപ്പോൾ പുന്നയ്ക്കൽ സാറിനോടുള്ള സൗഹൃദം നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും പലപ്പോഴും ഇറങ്ങിപോരേണ്ടി വന്നു.
നാരായണി ടീച്ചറുടെ മാത്‍സ് ക്ലാസ്സിൽ 2 കൊല്ലത്തിനിടയിൽ ഒരിക്കൽ പോലും കയറിയിട്ടില്ല എന്നത് എന്തുകൊണ്ട് എന്ന് ഇന്നും അറിയില്ല.ഒരിക്കൽ ടീച്ചർ ഇതെന്നോട് തുറന്നു ചോദിച്ചത് മനസ്സിൽ പൊള്ളലുകളായി നീറിയിരുന്നത് കൊണ്ടാകും, ഫൈനൽ ഇയർ ജയിച്ച ശേഷം മാർക്ക് ലിസ്റ്റും വാങ്ങി ടീച്ചറെ നേരിൽകണ്ട് ക്ലാസ്സ് കട്ട് ചെയ്തതിനു ക്ഷമ ചോദിച്ചതും, പിന്നീടുള്ള ജീവിതത്തിൽ ഫിസിക്സ്നൊപ്പം മാത്‍സ്നേയും സ്നേഹിച്ചതും.
ഒരിക്കൽ പോലും ടീച്ചറുടെ ക്ലാസ്സിൽ ഇരുന്നിട്ടില്ല എങ്കിലും, ഇരുവശത്തേക്കും വകഞ്ഞുമാറ്റിയ നര പടർന്ന മുടിയും ഭംഗിയായി ഉടുത്ത ഇളം കളർ സാരികളും വട്ട കണ്ണാടിയും വട്ട മുഖവും ഉള്ള ടീച്ചറുടെ മുഖം ഇന്നും മനസ്സിൽ മായാതെ സൂക്ഷിക്കുന്നത് ഒരു പക്ഷെ, അന്ന് ക്ഷമ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരമ്മയെ പോലെ എൻ്റെ കവിളിൽ സ്നേഹത്തോടെ പിടിച്ചത് കൊണ്ടാകുമോ ?
എന്തായാലും ഒട്ടുമിക്ക ക്ലാസുകളിലും കയറാതെ കറങ്ങി നടന്നിരുന്നത് കൊണ്ട് മറ്റു കുട്ടികൾക്ക് ഇല്ലാതിരുന്ന ഒന്ന് എനിക്ക് കിട്ടി , ധാരാളം സമയം!!
അങ്ങിനുള്ള സമയങ്ങൾ ആനന്ദകരമാക്കുവാൻ കറങ്ങി നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ആണ് മിന്നായം പോലെ കണ്ണിലേക്ക് ആ പഴയ പോസറ്റീവ് എനർജി വീണ്ടും കടന്നു വന്നത്, ഉമ!!
ഐ വ!!
പ്രീഡിഗ്രിക്കാരിയിൽ നിന്നും ചില്ലറ മാറ്റങ്ങൾ, അൽപ്പം പൊക്കം വച്ചോ എന്നൊരു സംശയം !!
ചെറുതായി ഒന്ന് മിനുങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.ഗൗരവത്തിൽ നിന്നും പെട്ടെന്നുള്ള ചിരി കൂടിയിട്ടുണ്ട്,അതുപോലെ തന്നെ ആ സൗന്ദര്യവും!!.മാറത്ത് പുസ്തകം അടക്കി പ്രീഡിഗ്രി കാലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്ന ആ പതുങ്ങൽ ഇപ്പോൾ ഇല്ല, കുറെ കൂടി സോഷ്യൽ ആയത് പോലെ.
ഇഷ്ടം പോലെ സമയവും പ്രേമിക്കാൻ പറ്റിയ അന്തരീക്ഷവും. എന്നാ പിന്നെ ഇവളെ അങ്ങ് പ്രേമിച്ചാലോ ? ലൈബ്രറിയുടെ പുറം ചുമരിലെ വലിയ ജനലിൻ പടിയിൽ കാലുകൾ ആട്ടി ചാരിയിരുന്നു വ്യാസയുടെ പ്രധാന കവാടത്തിലൂടെ കടന്നു വരുന്ന സുന്ദരികളെ മുടങ്ങാതെ നോക്കി അവളുമായി താരതമ്യം ചെയ്തു ഒടുവിൽ പിന്നെയും പിന്നെയും മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ച ശേഷം പറ്റിയ ഒരു സാഹചര്യം നോക്കി നടപ്പായി.
വിക്രമാദിത്യന് വേതാളം എന്നപോലെ അവളുടെ കൂടെ എപ്പോളും ഒരു ചകിരി തലയുള്ള കൂട്ടുകാരി !! ഇവർ എന്താ സയാമീസ് ഇരട്ടകളോ ?
ഇനി അഥവാ ഉമയെ കെട്ടേണ്ടി വന്നാൽ സയാമീസ് ഇരട്ടയേയും കൂടെ കൂട്ടേണ്ടി വരുമോ ? അങ്ങിനെ ചില അശുഭ ചിന്തകൾ കാരണം ദിവസങ്ങൾ പിന്നെയും മുന്നോട്ടു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
ഒടുവിൽ ഒരുനാൾ, അപ്രതീക്ഷിതമായി അവൾ എൻ്റെ മുന്നിൽ വന്നു പെട്ടു.മറ്റൊന്നും നോക്കിയില്ല, പെട്ടെന്ന് അവളെ തടഞ്ഞു നിർത്തി കാര്യം പറഞ്ഞു.
"എടൊ ഉമാ... ഇയാളെ എനിക്ക് ഇഷ്ടം ആണ്, ലബ്ബ്‌ യൂ !!"
ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചത് കേട്ടിട്ടോ കേൾക്കാതെയോ മനസ്സിലായിട്ടോ മനസ്സിലാവാതെയോ എന്നറിയില്ല, മഷിയെഴുതിയ കൂർത്ത കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് എൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആഞ്ഞൊരോറ്റ കുത്ത് വച്ച് തന്നിട്ട്, പേടിച്ച ഭാവത്തിൽ അവൾ ഒറ്റ ഓട്ടം.
പിന്നീടുള്ള ഒന്ന് രണ്ട് ദിവസങ്ങളിൽ അവൾ വന്നില്ല, അവളുടെ കൂടെ വേതാളവും !!
പിന്നീട് അവളെ കാണുമ്പോൾ, കാർമേഘം മൂടി കെട്ടിയ മുഖവുമായി വേതാളം കൂടെയുണ്ട്. അവൾ എല്ലാം വേതാളത്തിനോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് .ഉറപ്പ് , ഞാൻ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു. പിന്നീടുള്ള പല ദിവസങ്ങളിലും അത് തന്നെ അവർത്തിച്ചു.വേതാളത്തിൻ്റെ നോട്ടത്തെക്കാൾ എന്നെ അസ്വസ്ഥമാക്കിയത് ഉമയുടെ കണ്ണുകൾ, വ്യാസയിൽ നിന്നും പിരിയാൻ നേരം ഓട്ടോഗ്രാഫിനായി സമീപിച്ചപ്പോൾ അല്ലാതെ പിന്നീടൊരിക്കൽ പോലും എന്നിലേയ്ക്ക് വന്നില്ല എന്നതാണ്.
തന്നെ അല്ല , ആരൊക്കെയോ എന്നോട് പറയുകയും ഉണ്ടായി.. "അവൾക്ക് വേറെ ബോയ് ഫ്രണ്ട് ഉണ്ട്" എന്ന്. അതോടെ ആ അദ്ധ്യായം ഞാൻ മൂടി കെട്ടി,പക്ഷെ ഉള്ളിൽ എനിക്ക് തോന്നിയ പ്രണയത്തെ മൂടി വയ്ക്കാൻ അത്ര എളുപ്പം അല്ലായിരുന്നു.അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെടാതെ അവളെ ഇടംകണ്ണിട്ട് നോക്കുകയും , അവളുടെ ക്ലാസ് മുറിയിൽ ദിവസം ഒരു തവണ എങ്കിലും പോകുകയും ഞാൻ പതിവാക്കി.
ആ പതിവ് തെറ്റിക്കാതിരിക്കാൻ പാകത്തിൽ അവിടെ ചില സൗഹൃദങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. "S3D". മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ഞങ്ങൾ നാൽവർ സംഘത്തിനൊപ്പം കോളേജിൽ പോകുമ്പോഴും വരുമ്പോഴും ഒക്കെ ഈ നാൽവർ സംഘവും ഉണ്ടാവാറുണ്ട്.പ്രണയത്തേക്കാൾ മനോഹരമായ ഒരു സൗഹൃദം ആ പെൺപടയോട് ആദ്യമേ ഉടലെടുത്തത് കൊണ്ടും, ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സിലെ പെൺപടകൾക്ക് ഞങ്ങളോട് ചതുർത്ഥി ആയിരുന്ന കൊണ്ടും എന്നും ഒഴിവു സമയം നോക്കി ഞങ്ങൾ അവരെ കാണുവാനും സംസാരിക്കാനും അവരുടെ ക്ലാസ്സിൽ പോകുക പതിവായിരുന്നു.ആ വഴി ആരുമറിയാതെ ഉമയെയും കടകണ്ണിലൂടെ നോക്കാന് ഞാൻ മറന്നിരുന്നില്ല.
ഇങ്ങോട്ടു തിരികെ കിട്ടണം എന്ന വാശി ഇല്ല എങ്കിൽ ആർക്കും ആരെയും സ്നേഹിക്കാൻ പറ്റും എന്ന ആത്മ ബോധം നേടിയ ഞാൻ അങ്ങിനെ കൗമാരത്തിൽ തന്നെ ഒരു "ആത്മ ബോധി" ആയി മാറി. അതോടെ പിന്നീടുള്ള ശ്രദ്ധ ചീട്ടുകളിയിലും സിനിമയ്ക്ക് പോക്കിലും ചക്കപ്പഴം തിന്നു ക്ലാസ്സിൽ വരുകയും ആ പേരിൽ വിജയകുമാർ സാർന്റെ ചീത്ത കേട്ട് ക്ലാസ്സിൽ നിന്നും ഇറക്കി വിടപ്പെടുകയും,Ncc യും ഉല്ലാസ്സേട്ടൻ്റെ കടയിൽ പോയി വെടി പറഞ്ഞിരിക്കലിലും ഒക്കെ ആയി.
വെടി പറഞ്ഞിരിക്കാൻ സപ്പോർട്ട് ചെയ്ത ഉല്ലാസ്സേട്ടൻ തലയിൽ ചക്ക വീണ് മരിച്ചു എന്നത് അറിഞ്ഞത് പതിറ്റാണ്ടുകൾ കഴിഞ്ഞു ഒരു ദിവസം കിഷനും, നിവാസും, ജയൻ ചേട്ടനും ഒപ്പം വ്യാസയിൽ പോയ അന്നാണ്.
അങ്ങിനെ കറങ്ങി നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഒരിക്കൽ ,എക്കണോമിക്സ് ബ്ലോക്കിൽ നിന്നും , ക്യാന്റീനും മലയാളം ഹിന്ദി ഡിപ്പാർട്ട് മെന്റുകൾക്കും മുന്നിലുള്ള,കെമിസ്ട്രി എം.എസ്സ് സി ലാബിന് പുറകിള്ള ചെറിയ ഗ്രൗണ്ടിലേയ്ക്ക് കയറുന്ന ചെറിയ വഴിയിലൂടെ മുകളിലേയ്ക്ക് കയറാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് എന്തോ ഒന്ന് ഉരുണ്ടു വന്നു തൊട്ടു മുന്നിലായി പതിച്ചത് കണ്ടത്.പെട്ടെന്നുണ്ടായ അമ്പരപ്പിൽ ഒന്നും പിടി കിട്ടിയില്ല.പിന്നീടാണ് കാര്യം പിടി കിട്ടിയത്,താഴ്ന്നു കിടന്ന കർട്ടൻ പൊങ്ങിയ പോലെ സ്ഥാനം തെറ്റി സിൽക്ക് പാവാടയോടെ അന്നത്തെ കാലത്ത് ഞങ്ങളുടെ ഒപ്പം മലയാളം ക്ലാസ്സിൽ വന്നിരുന്ന അന്യായ ജാഡക്കാരി ആയ ബി.എ ക്ലാസ് മേറ്റ്!! ഒരൊറ്റ വീഴ്ച മതി സകല ജാഡകളും കൊഴിഞ്ഞുവീഴാൻ എന്നാരോ പറഞ്ഞത് സത്യം ആയി. പിന്നീടൊരിക്കലും ആ കുട്ടി ഞങ്ങളോട് ഒരു രീതിയിലുമുള്ള തലക്കനം കാണിച്ചിട്ടില്ല.വർഷങ്ങൾക്ക് ഇപ്പുറവും ആ വീഴ്ചയും കാഴ്ചയും മനസ്സിൽ നിൽക്കുന്നു എങ്കിലും സത്യസന്ധമായി തന്നെ പറയാം, ആ കുട്ടിയുടെ മുഖം ഓർമയിൽ ഇല്ല.
സ്റ്റഡി ടൂർ എന്ന വ്യാജേന തുമ്പ റോക്കറ്റ് വിക്ഷേപണ കേന്ദ്രം കാണുവാൻ പോയ വഴി തിരുവനന്തപുരവും കന്യാകുമാരിയും കറങ്ങി വന്നപ്പോൾ ഉണ്ടായ അനുഭവ ഓർമകളിലെ പ്രധാനി ആണ് വേളിയിലെ മൽസ്യകന്യകയും കൊട്ടാരവും വിവേകാനന്ദപാറയും ഞണ്ടു ബജ്ജിയും പത്മനാഭസ്വാമി ക്ഷേത്ര ദർശനവും പ്ലാനറ്റോറിയവും എല്ലാം.
ഫൈനൽ ഇയറിലെ മൂന്നാർ ടൂർന്റെ സുഖം പിന്നീട് നടത്തിയ ഒരു മൂന്നാർ ട്രിപ്പിലും കിട്ടിയിട്ടില്ല.
പുന്നയ്ക്കൽ സാറിൻ്റെ ഒഴികെ ഉള്ള എല്ലാ ഫിസിക്സ് ക്ലാസ്സുകളിലും മുടങ്ങാതെ കയറിയിരുന്ന കൊണ്ട് തന്നെ ഫസ്റ്റ് ഇയർ റിസൾട്ട് വന്നപ്പോൾ സെക്കൻഡ് ലാംഗ്വേജ് മലയാളം ഒഴികെ എല്ലാ വിഷയത്തിലും 8 നിലയിൽ പൊട്ടി.ഏറ്റവും വലിയ അത്ഭുതം മെയിൻ വിഷയം ആയ ഫിസിക്സ്ന് കിട്ടിയത് വെറും 1 മാർക്ക് എന്നതാണ്.
മാർക്ക് ലിസ്റ്റ് കിട്ടിയപ്പോൾ വീട്ടിൽ കാണിച്ചില്ല."മാർക്ക് ലിസ്റ്റ് ഫൈനൽ ഇയറേ കിട്ടൂ" എന്ന് അവരെ പറഞ്ഞു വിശ്വസിപ്പിച്ചതോടെ സെക്കൻഡ് ഇയർ റിസൾട്ട് വരുമ്പോളത്തെ കാര്യവും കൂടി മുൻ‌കൂർ സേഫ് ആക്കി.
ആ മുൻ‌കൂർ ജാമ്യം ദൈവം അറിഞ്ഞിട്ടോ എന്നറിയില്ല പുള്ളി പണി തന്നു. സെക്കൻഡ് ഇയറിൽ ആകെ 2 പരീക്ഷയെ എഴുതാൻ പറ്റിയുള്ളൂ. അതിൽ ഒന്ന് മലയാളം ആയതു കൊണ്ട് ജയിച്ചു, പക്ഷെ പതിവ് തെറ്റിക്കാതെ ഇംഗ്ലീഷിന് എട്ടു നിലയിൽ പൊട്ടി.മൂന്നാം പരീക്ഷയ്ക്ക് ഹാളിൽ തലകറങ്ങി വീണത് കൊണ്ട് അവിടുന്നങ്ങോട്ടുള്ള പരീക്ഷകൾക്ക് പൊരുതി തോറ്റു എന്ന പഴി കേൾക്കേണ്ടി വന്നില്ല.അതിനു മുന്നേ ആയുധം വച്ച് കീഴടങ്ങി!!
വയറൽ ഫീവർ കഴിഞ്ഞു എക്സാം എഴുതാൻ വന്നപ്പോളേയ്ക്ക് അത് കഴിഞ്ഞിരുന്നതിനാൽ തത്വത്തിൽ ഒന്നാം വർഷത്തിൻ്റെ തനിയാവർത്തനം തന്നെ ആയി റിസൾട്ട്.
ഒന്നാം വർഷത്തെ മുണ്ടത്തിക്കോട് പഞ്ചായത്തിലൂടെ നടന്നുള്ള ജനസംഖ്യ കണക്കെടുപ്പും, രണ്ടാം വര്ഷം പൈങ്കുളം തടയണ നിർമാണവും, ഭാരത പുഴയുടെ തീരത്ത് വച്ച് കപ്പ പുഴുങ്ങി അടിച്ചതും ഒക്കെ ആയ ഓർമ്മകൾ മാത്രം മനസ്സിൽ അവശേഷിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് മൂന്നാം വർഷത്തെ കമ്പൽസറി സോഷ്യൽ സർവീസ് തുടങ്ങുന്നതിന് 2 ആഴ്ച മുന്നേ, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ ഫൈനൽ ഇയർ എക്സാം തുടങ്ങാൻ വെറും 2 മാസം മാത്രമുള്ളപ്പോൾ, ഡിസംബർ 15 ന് ഫസ്റ്റ് ഇയറും സെക്കൻഡ് ഇയറും കൂടി "മലയാളം" മാത്രം പാസ്സ് ആയ അക്കൊല്ലത്തെ ഏക സയൻസ് വിദ്യാർത്ഥി എന്ന പട്ടം "മാർക്ക് ലിസ്റ്റ്" രൂപേണ എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി കൈയിൽ എത്തി ചേർന്നു.
3 കൊല്ലം കൊണ്ട് എഴുതി എടുക്കേണ്ട 18 പേപ്പറിൽ അടുത്ത 4 മാസം കൊണ്ട് സപ്ലി അടക്കം എഴുതി എടുക്കേണ്ടത് 16 പേപ്പർ.
ആഹാ, അന്തസ്സ്!!
ഫൈനൽ ഇയർ പകുതി മുതൽ ദിവസേന അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഉള്ള 60 കിലോമീറ്റർ യാത്ര ഒഴിവാക്കി ആ സമയം കൂടി പഠനത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കുവാൻ വേണ്ടി ശ്രീകുമാർ സാറിൻ്റെ വീട്ടിൽ താമസിച്ചു, വ്യാസ ആശ്രമത്തിൽ ഭക്ഷണവും മെഡിറ്റേഷനും ഒക്കെ ആയി മുന്നോട്ടു പോയിരുന്ന ജീവിതം നിർത്തി തിരികെ നാട്ടിൽ പോയാലോ എന്ന് ചിന്തിച്ചു.
ആ ചിന്തകൾക്ക് സപ്പോർട്ട് എന്ന പോലെ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് ഹെഡ് പ്രത്യേകം വിളിപ്പിച്ച് നാട്ടിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റ്നുള്ള പണം ശാസനാ രൂപത്തിൽ തന്നു മനം നിറച്ചു.
"സ്മിനേഷ് എക്സാം എഴുതണ്ട, ഇത്രയും പേപ്പർ എഴുതി എടുക്കാൻ തനിക്ക് പറ്റില്ല.എടൊ സ്മിനു താൻ എഴുതിയാൽ 100% വിജയം എന്ന ഫിസിക്സ് ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് പ്രതീക്ഷ നടക്കാതെ വരും"
"ഇല്ല സാർ, ഞാൻ കാരണം നാണക്കേട് വരില്ല, ഞാൻ ഇന്ന് തന്നെ സ്ഥലം വിടും" ലാബിൽ കയറി വെർണിയർ തൊട്ടു സത്യം ചെയ്തു.ഒരു പണിയുമില്ലാതെ തൊട്ടടുത്തായി വെറുതെ തൂങ്ങി കിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന സിമ്പിൾ പെൻഡുലം പിടിച്ചാട്ടി ആ സത്യം ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു.
അതോടെ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് തലവൻ്റെ മുഖത്ത് അക്കൊല്ലം 100% വിജയം കിട്ടുമെന്ന വിശ്വാസം പുഞ്ചിരിയായി വിരിഞ്ഞു.ആ പുഞ്ചിരി മായും മുന്നേ യാത്ര പറഞ്ഞു ഞാനിറങ്ങി. തിരികെ പോരും വഴി എതിരെ നടന്നു വന്ന, ഞങ്ങളുടെ ട്യൂട്ടർ ആയിരുന്ന വിജയമേനോൻ സാറിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞു.
"താനിതെവിടെ പോകുന്നു?"
കാര്യം അറിഞ്ഞ സാർ പതിവ് ശൈലിയിൽ പാൻസ് മുകളിലോട്ടു വലിച്ച് കയറ്റിയിട്ട് പറഞ്ഞു.
"ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് ഹെഡിനോട് പോകാൻ പറയടോ, ഇതുവരെ എന്ത് എന്നതല്ല, ഇനി താൻ എന്ത് ചെയ്യുന്നു എന്നതാണ് തൻ്റെ റിസൾട്ട്. പരിചയപ്പെട്ടപ്പോൾ മുതൽ തൻ്റെ നിഷ്കളങ്ക ചിരി എനിക്കിഷ്ടമാ ഒപ്പം തന്നേയും.അതുകൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾ ക്ലാസ്സിൽ ഒപ്പിക്കുന്ന വേലകൾ ഒക്കെ ഞാൻ കണ്ടില്ല എന്ന് നടിച്ചത്.ചെല്ലൂ... പോയിരുന്നു നന്നായി പഠിക്ക്. താൻ കാരണം ഡിപ്പാർട്മെന്റ്ന് ഒരു പേരും പോകില്ല,തന്നിൽ എനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട് "
ഫിസിക്സ് ക്ലാസ് മുറിയോട് ചേർന്നുള്ള പൈപ്പിന് അടുത്ത് വച്ച് സാർ പകർന്നു നൽകിയത് ഏതാനും ചില വാക്കുകൾ മാത്രമല്ലായിരുന്നു, മറിച്ച് കൃത്യമായ സമയത്ത് ഒരദ്ധ്യാപകൻ തെളിക്കേണ്ട പ്രകാശം തന്നെ ആയിരുന്നു.ഇന്ന് പല അദ്ധ്യാപകർക്കും തെളിക്കുവാൻ അറിയാത്തതും അതെ പ്രകാശം തന്നെ.
അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആയിരിക്കാം, ഫൈനൽ ഇയർ ലാസ്റ്റ് ക്ലാസ്സിൽ സാർ പാടിയ
"കഴിഞ്ഞു പോയ കാലം ...കാറ്റിനക്കരെ...
കൊഴിഞ്ഞു പോയ രാഗം കടലിനക്കരെ....
ഓർമകളെ..........." എന്ന വരികളും അന്നത്തെ ആ നിമിഷവും അന്നത്തെ മുഖങ്ങളും എല്ലാം ഒട്ടും മങ്ങലേൽക്കാത്ത വർണ്ണ ചിത്രമായി മനസ്സിൽ ഇടയ്ക്കിടെ തെളിയുന്നത്.
ക്ലാസ്സിൽ ഇരുന്നു ചീട്ടുകളിച്ചതും,കലാഭവൻ മണിയും ജയരാജ് വാര്യരും ഒക്കെ നിറഞ്ഞാടിയ കോളേജ് ഡേകളിൽ ക്ലാസ്സ്മുറികളിൽ ഇരുന്നു തെങ്ങിൻ കള്ള് കുടിച്ചതും ഒക്കെ കയ്യോടെ പിടിച്ചിട്ടും ചെവിക്ക് പിടിച്ചു തിരിച്ചുകൊണ്ട്, പ്രിസിപ്പാൾ ആയിരുന്ന "ഹരിദാസൻ പിള്ള സാറിനോട് പറയും" എന്നും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പോയ വഴി നേരെ കാന്റീനിൽ പോയി ചായ കുടിച്ചിട്ട് ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ല എന്ന ഭാവേന തിരികെ വന്നത് സ്നേഹം കൊണ്ട് ആയിരുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവ്, അപ്പോഴും മുഖത്ത് മായാത്ത ഒരു ചിരി സൂക്ഷിച്ച എൻ്റെ കവിളിലൂടെ നനവൊഴുകാൻ കാരണമായി.
ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തോളിൽ തട്ടിയ സാറിൻ്റെ കാലിൽ തൊട്ടു നെറുകയിൽ വച്ച് കൊണ്ട് റൂമിലേയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഒന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നു.തോറ്റാലും ശരി ജയിച്ചാലും ശരി പരീക്ഷ എഴുതുക തന്നെ ചെയ്യും!!
റൂമിൽ ചെന്ന ഉടൻ ശ്രീകുമാർ സാർ അടുത്ത് വന്നു.
ആരോടും അധികം സംസാരിക്കാത്ത സാർ അന്ന് ആദ്യമായി കുറെ നേരം എന്നോട് സംസാരിച്ചു.എന്നിൽ ആത്മവിശ്വാസം പകർന്നു നൽകി.
അതിന് ശേഷം വന്ന സോഷ്യൽ സർവീസിൽ എനിക്ക് വേണ്ടി അറ്റെൻഡൻസ് മാർക്ക് ചെയ്യാനും എൻ്റെ ഒപ്പു വരെ ഇടാനും സഹായിച്ച ചങ്കുകൾ ആയ ഉറ്റ തോഴരുടെ സഹായവും, അച്ഛനുമമ്മയുടെ പ്രാർത്ഥന കൊണ്ടും ഒടുവിൽ റിസൾട്ട് വന്നപ്പോൾ ഫസ്റ്റ് ക്ലാസ്സ് നേടി ജയിക്കുവാൻ ആയപ്പോഴും സന്തോഷം തോന്നാതിരിക്കാൻ ഒരു കാരണമുണ്ടായിരുന്നു.
"എടൊ സ്മിനു താൻ എഴുതിയാൽ 100% വിജയം എന്ന ഫിസിക്സ് ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് പ്രതീക്ഷ നടക്കാതെ വരും" എന്ന് പറഞ്ഞ ഡിപ്പാർട്ട്മെന്റ് തലവന് പണി കൊടുക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം എന്ന പോലെ, കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ചങ്കുകളിൽ ചിലർ തോറ്റു!!
കൃത്യസമയത്ത് കിട്ടുന്ന മോറൽ സപ്പോർട്ട് ഉണ്ടെങ്കിൽ ഏതു ഈച്ചയ്ക്കും പൂച്ച ആകാം എന്ന വലിയ പാഠം ആയിരുന്നു ഡിഗ്രി വിജയത്തിലൂടെ ഞാൻ നേടിയെടുത്തത്. പിന്നീടുള്ള ജീവിതത്തിൽ പകച്ചു നിൽക്കുന്ന പല പ്രതിസന്ധികളിലും ഊർജ്ജം നൽകുവാൻ ഈ അനുഭവം എന്നെ സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന്, പലരോടുമുള്ള നന്ദിയോടെ മാത്രമേ പറയുവാൻ സാധിക്കുകയുള്ളു
പഠിക്കുവാൻ എൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും വാങ്ങിയ പുസ്തകത്തിൻ്റെ അവസാന പേജുകളിലെവിടെയോ ഒരു ചിത്രം വരച്ചിരുന്നു.പുസ്തക പൊതിച്ചിലിനുള്ളിലെ പേജുകളിൽ ഒന്നിൽ ആയിരുന്ന കൊണ്ടും, അത് വരച്ചിട്ടു മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നത് കൊണ്ടും ആ കാര്യം ഞാൻ മറന്ന് പോയിരുന്നു.എന്തോ ആവശ്യത്തിന് പുസ്തകത്തിൻ്റെ പുറം പൊതി അഴിക്കുകയും ആ ചിത്രം അനാവരണം ചെയ്യപ്പെടുകയും, അതിൻ്റെ പേരിൽ മറ്റുള്ളവർ കളിയാക്കി എന്നുമുള്ള കാരണത്തിൽ "S3D" എന്നോട് മിണ്ടാതാവുകയും ചെയ്തത് മനസ്സിനെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചിരുന്നു.കാരണമറിയാതെ കുഴങ്ങിയ എന്നോട്, ഞാൻ വരച്ച ചിത്രം ആണ് അകൽച്ചയ്ക്ക് കാരണമെന്ന് പറയുവാൻ വൈകിയതും ഒരുപക്ഷെ കാലത്തിൻ കുസൃതികൾ തന്നെ.അതുകൊണ്ടാകും അവരിൽ 3 പേരും ഇപ്പോൾ എവിടെ എന്ന് പോലും അറിയുവാൻ പറ്റാത്തത്.
എന്നെങ്കിലും അവരെ എവിടെ വച്ചെങ്കിലും കണ്ടുമുട്ടിയേക്കാം!! എന്നാൽ ഇനി ഒരിക്കലും കണ്ടുമുട്ടാത്ത ഒരാൾ ഉണ്ട്, വേതാളം!!
കഥകൾ പറഞ്ഞും കുസൃതികൾ കാട്ടിയും അവൾ എങ്ങോ പോയി.ഒരു കാലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഉമയിൽ നിന്നും സ്വയം ഞാൻ മാറി നടന്നത് കൊണ്ടോ എന്നറിയില്ല വേതാളത്തോടു സംസാരിക്കാൻ ഒരിക്കലും ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല, പക്ഷെ, വേറിട്ട വ്യക്തിത്വം ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ എൻ്റെ കാർട്ടൂണുകളിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രം ആയിരുന്നത് കൊണ്ടോ എന്നറിയില്ല, അവളോട് എവിടെയൊക്കെയോ ഒരു സൗഹൃദം പലപ്പോഴും തോന്നിയിരുന്നു.അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആയിരിക്കാം, വേതാളം തിരികെ പോയി എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ എവിടെയോ ഒരു നൊമ്പരം!! നിൻ പ്രീയ സഖി ഉമയ്ക് നേർവഴി കാട്ടുവാനായി ആ പഴയ വേതാളമായി ഭൂമിയിൽ നീ ഉണ്ടാവണമായിരുന്നു!!
ഓർമ്മ പുസ്തകത്തിൽ നീ കുറിച്ച വരികൾ പോലെ...വരയും മൂളിപ്പാട്ടും ഞാനുള്ള കാലത്തോളം എന്നിൽ ഉണ്ടാകും!! പക്ഷെ നിൻ്റെ കഴിവുകൾ ലോകത്തെ കാണിക്കാതെ എന്തിനു നീ എങ്ങോ പോയി മറഞ്ഞു??
ഈഗോയും തലക്കനവും പണവും പ്രതാപവും മനസ്സിൽ ജനിക്കും മുന്നേ കിട്ടിയ സൗഹൃദങ്ങൾ ആയതുകൊണ്ടാകും, ഒരിക്കൽ ചെമ്പരത്തി പൂ വച്ച് കോളേജിൽ പോകുവാനും അതേപടി ക്ലാസ്സിൽ ഇരിക്കുവാനും കാണിച്ച അതെ ഐക്യത്തിൽ,ഫൈനൽ ഇയർ മോഡൽ എക്സാം കട്ട് ചെയ്ത് രാംദാസിൽ മോഹൻലാൽ റീലീസ്സ് പടം കാണാൻ പോയ അതേ ഒത്തൊരുമയിൽ സജുവും, വത്സനും, കിഷനും, നിവാസും, കുട്ടി മഹേഷും, ജിന്നിയും, വിപിന്ദാസും,ബിനുവും, പ്രസൂണും, ഒക്കെ ഇപ്പോളും എൻ്റെ ഹൃദയത്തോട് ചേർന്നു തന്നെ ജീവിച്ചു പോരുന്നത്.
ഓട്ടോ ഗ്രാഫിൽ ഉമ എഴുതിയ വരികൾ ആയ "....രൂപത്തിൽ വേറിട്ട് നിൽക്കുന്നതിനാലും കലാബോധം കൊണ്ടും ഒരിക്കലും മറക്കില്ല........" എന്നതിന് പകരം "5 കൊല്ലം എന്നെ വായ് നോക്കിയവൻ ആയതുകൊണ്ട് മറക്കില്ല" എന്നെങ്കിലും എഴുതാഞ്ഞതിൻ്റെ വിഷമം മനസ്സിലെവിടെയോ ഇന്നും മായാതെ നിൽക്കുന്നുണ്ട്.
വൺ വേ എങ്കിലും ആദ്യപ്രണയം ആയതുകൊണ്ടാകാം,ഒരിക്കലും പ്രണയ സാഫല്യം നേടില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും "ഉമ" എന്നിൽ, റൺവേയിൽ കയറാത്ത എൻ്റെ പ്രണയിനി ആയി തന്നെ ഇപ്പോളും നിലകൊള്ളുന്നത്!!
വർഷങ്ങൾ പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് വഴിമാറിക്കൊടുത്ത് മുന്നോട്ടു പോകുമ്പോളും ഓർമ്മയുടെ അവസാന നാളവും അണയും വരെ വ്യാസയിൽ നിന്നും കിട്ടിയ ഈ ബന്ധങ്ങൾ എല്ലാം ഹൃദയത്തോട് ചേർന്ന് തന്നെ ഉണ്ടാകും. അതൊരുപക്ഷേ ഏകപക്ഷീയമായാൽ പോലും !!
ലയലാസ്യ കലാ കാ....ന്തി സഖി നി..ൻ്റെ രൂ...പമേ......ന്തി....
...... .................. .... ....... .......................... .......
................................................. ..................
ഈ മാ..റിൽ മുഖം ചേർത്താ.. സുര ലോ...കം ഒന്നു തീ..ർത്തു ..
......സുര ലോ...........കം ഒന്നു തീ.........ർത്തു ..
